Saçlarına düşen ışık ilhamımdır,
Sokakta yağan çise gözyaşımdır.
Kalbime saplanan ok misali hasretim vardır;
Bu işin sonu hüsrandır, beni bitiren hicrandır
Sensizlik kalbimde kanayan yaradır.
Bu mısraları yazan kalp hastasıdır.
Kavuşamayana hüzün daimdir,
Sevdiğim gözlerimde tektir.
Söyle sevdiğim nedendir bu gedir;
Elbet mutlu olduğum gün gelir,
O mutluluk ancak ecelle el ele gelir.
Ve sonunda aşktan vazgeçilir.
Boşuna mı dönüştü o gözyaşları mürekkebe;
Minnetârım iki tanığım kağıdım ve kalemime.
Bir güneş yaratmalıyım umut ışığı söndüğünde,
Lirikler yazıyorum özümü özlediğimde;
Değişmişim kendimden habersizce,
Neredeydin kendimi gömerken kendi içime.